Schoolbereikbaarheidskaart

We weten allemaal dat veilig verkeer noodzakelijk is. In de eerste plaats voor de zwakke weggebruiker: voetgangers en fietsers. Een belangrijke groep die zich alle dagen door het verkeer moet loodsen is onze schoolgaande jeugd. Al of niet vergezeld van hun ouders/begeleiders, is het elke keer uitkijken geblazen. 

De schoolbereikbaarheidskaart is een initiatief van de Vlaamse Stichting Verkeerskunde (VSV). Dit is een verkeerseducatieve en informatieve organisatie van de overheid. Zij willen een aantrekkelijke overzichtelijke kaart samenstellen van een gemeente betreffende veilige verkeersroutes van en naar school. Zij doen dit niet alleen. Deze organisatie heeft de hulp nodig van de gemeente en de basisscholen die hieraan willen meedoen. Alles kadert in een project duurzaam naar school om het label van 'verkeersactieve en veilige school' te behalen. Dat dit niet altijd vlot verloopt, kan men zich wel inbeelden.

Er is altijd een eerste vergadering met de gemeente, een startvergadering.  Daar wordt alles uitgelegd, en wat er verwacht wordt van de projectverantwoordelijke verkeer van elke school. De ouders van de leerlingen moeten een enquêteformulier invullen. Deze is zo opgesteld dat men niet veel moet schrijven en vooral moet aanvinken. Men noemt dit een quickscan.
Deze gegevens worden dan door elke verantwoordelijke verwerkt in een soort synthese en dient dan te worden doorgestuurd naar de gemeente, die het dan op haar beurt doorstuurt naar het VSV. Deze synthese omvat de belangrijkste knelpunten; straatnamen, problemen, suggesties en eventueel een foto die de situatie verduidelijkt. In de fase van het verzamelen van gegevens krijgt men al een eerste struikelblok. Als je bijvoorbeeld een basisschool hebt met honderd leerlingen, dat overeenkomt met een 75-tal ouderparen, dan zou je toch dit aantal aan formulieren moeten terugkrijgen, of niet? In mijn geval heb ik er amper 33 gekregen. Van dit aantal waren er sommige met moeite deftig ingevuld of blanco. Toch heel jammer! Ik stel mij dan de vraag als verkeersouder: "Vinden de ouders veilig verkeer voor hun kinderen dan niet belangrijk?"

In een volgende vergadering worden dan alle gegevens besproken. Men krijgt dan een grote stadskaart om te bekijken en te controleren als de knelpunten goed zijn aangebracht. Nadien moet men samen overleggen om deze kaart definitief in te kleuren. Dat dit niet altijd gemakkelijk is, heb ik ondervonden in bepaalde discussies.
De ene wou een straat in het rood kleuren, anderen vonden dit niet gewenst, omdat hun school zich anders tussen twee rode straten zou bevinden. Het VSV heeft, samen met de gemeente, beslist dat de straten direct aan elke school met zone 30 in het paars moesten worden ingekleurd. Dit om te vermijden dat de verkeerswerkgroepen van de scholen ze in het rood zouden moeten inkleuren. Een hele slimme zet, want anders hebben sommige scholen echt een probleem.

Wat zijn de betekenissen van straatroutes die ingekleurd zijn? Een straat ingekleurd in rood betekent zeker niet goed en vooral te mijden.

Groen is veilig. Dit kan als volgt omschreven worden: een trage weg, oude spoorwegbedding, een kerkwegel, landbouwpaden, een doorsteekje in een wijk, een brandgang,... Kortom alles wat met niet gemotoriseerd verkeer te maken heeft. Belangrijk hierbij is dat het gaat om kleine wegen van openbaar nut.
Oranje zijn fietsroutes met beperkte mogelijkheden: rijweg met een verhoogd/verlaagd fietspad, rijweg en fietspad gescheiden door een kleine haag, fietspad op de rijweg geschilderd,... Voor de schoolgaande kinderen is het de bedoeling om veilige wegen op te zoeken. Rood zoveel mogelijk vermijden, en indien mogelijk een kleine/grote omweg zoeken naar een veilige route op weg naar of van school. Op deze manier is een dergelijke kaart voor deze kinderen wel echt nuttig.
De definitieve kaart zal educatief en illustratief (foto/tekening) opgemaakt worden met vermelding van lijnschaal en rasterverdeling. Dit heeft als doel om leerlingen beter inzicht te doen krijgen. De mobiliteitsambtenaar van de gemeente moet dan met haar dienst de juiste en goed bevonden foto's selecteren en via een pdf-bestand (voorontwerp) doorsturen naar de meewerkende scholen en hun projectverantwoordelijken. Zij dienen dan zo snel mogelijk hun commentaar/wijzigingen op een constructieve en positieve manier mee te delen en terug te zenden.

Het enige minpunt aan deze inspanningen is dat het blijkbaar niet de bedoeling is dat er naar aanleiding van deze veilige kaart acties ter verbetering van veilig verkeer zullen komen (of toch niet direct). Een gemeente doet dit samen met VSV, en hiervoor hebben ze de hulp nodig van de basisscholen. Het VSV is geen drukkingsgroep.
Sommigen, waar ik ook toe behoor als (verkeers)ouder, hebben de indruk dat het hier allemaal draait om imago. Ik vroeg eens als men in afwachting toch geen tijdelijke goedkope oplossing kan bieden zoals een politieagent aan een gevaarlijk kruispunt, bloembakken hier en daar, verplaatsen van een zebrapad, of het maken van een simpele fietsoversteekplaats met witte lijnen op de rijbaan. Blijkbaar kan dit niet. Belangrijk nog, de schoolbereikbaarheidskaart heeft niet als doel dit te verwezenlijken.

We blijven hopen. Als verkeersouder is het de taak om verder te pleiten voor veilig verkeer en eventueel noodzakelijke veranderingen. Soms lukt het niet altijd via deze weg. Het is ook schrijnend om te vernemen dat er dan wel iets zal gebeuren als er een zwaar of dodelijk ongeval is gebeurd met een leerling.

www.torromolinos.blogspot.com